İnsan ilişkilerinin tatminkâr ve sürdürülebilir olması için, her iki tarafında emek vermesi gerekir. Senin oraya koyduğun ilgi, sevgi ve çabayı karşı taraftan da bekliyor olman bencillik değil, olması gerekendir. Dünya ya geldiğimizde muhtaç durumda oluruz, bir yetişkin tarafından bakılmaya ve ilgilenilmeye ihtiyacımız vardır. Zamanla bu ihtiyaç duyma azalır kendi başımıza pek çok şeyi yapar haline geliriz. Ama karşılaştığımız iki türlü uç durum var, birincisi çocuğun gelişimi içerisinde ihtiyacı olan yardımı hiç alamaması, diğeri ise kendi başına rahatlıkla çözebileceği sorunların bile ebeveynleri tarafından çözülmesi hali. Bu iki duruma maruz kalan insanların yetişkinlik döneminde, çevresindeki insanlardan beklentileri organik olmayabiliyor.

Erken yaşlarda ihtiyacı ihtiyacı olan yardımı, bakımı alamayan bazı çocuklar yetişkinlik döneminde kendilerini herkesten alacaklı gibi hissediyorlar. Ebeveynlerinin veremediğini karşısına çıkan her insandan tahsil etmeye çalışıyorlar. Böyle bir alacaklı ile karşılaşan kişi ilk başta ne kadar arzulu hissederse hissetsin sonrasında bu kişiden uzaklaşma eğiliminde oluyor. Bu sefer alacaklı kişi daha öfkeli ve daha alacaklı hissediyor bu her yeni karşılaşma ile artarak devam ediyor.

İkinci durum ise, her ihtiyacı kolayca karşılanmış olan kişinin hayat mücadelesi alet çantasında pek kullanışlı bir şey olmuyor, çünkü daha önce tüm sorunları ebeveynleri tarafından çözülmüş kendi işini kendi yapmayı öğrenememiş. Bu tür insanlar her türlü sorunda yardım almak ister kendi başına yeterli olmadıklarını düşünürler.

Her şeyden önce ne olursa olsun hayatın sorumluluğunun sende olduğunu iyi bilmelisin diğer insanların senin zor durumlarında sana yardımcı olabilirler ama iş nihayetinde sana kalacak, böyle durumlarda başka insanların seni bu durumdan çıkarmasını beklersen içine bulunduğun durumdan uzun süre çıkamayacaksın demektir. Bunu basit bir örnekle açıklayalım. Hayat mücadelende diğer insanların sana katkısı Yemeğin Sosu, senin kendi mücadelense Yemeğin Kendisidir.

Umut, bu dünyada zaman geçirmeye çalışan ve kendi anlamını arayan insanların en büyük yakıtıdır. Evet karşımızdaki insanlara gerçekten büyük yardımlarımız olmuştur belki ama bunların sonucunda asla hiç kimse bizlere borçlu demek değildir yaptığım iyilikleri bizler birer hediye olarak yapmış oluyoruz ama eğer ki karşılık beklersek bu hediye değil haberi olmadan o kişiyi borçlandırmaktır. Bu da ilerleyen zamanlarda her iki tarafı da üzecektir. Bir konuyu asla unutmamamız gerekir bu da verdiğimiz kararlar sonucunda üzülmemiz yanlış karar verdiğimiz anlamına gelmez, hayatımızla ilgili doğru olduğunu düşündüğümüz bir karar verdikten sonra üzülüyor olmamız yanlış yaptığımızı değil alışkın olduğumuz kalıptan çıktığımızı gösterir. İnsan doğru olsa bile kendi kalıplarının dışına çıktığı zaman ayrılık acısı yaşayabilir.

Unutmayalım ki geçmişimize yapışık kalırsak bunun bedeli Geleceğimizden olmaktır. İnsanın kendini tanımasının bir sonu yok, tamamıyla kendini tanımasının mümkün olmadığını düşünüyorum. Ama insanların çok büyük bir kısmının kendini hiç tanımadığını aynı hataları tekrar tekrar yapıp üzüldüğünü, mutsuz olduğunu düşündüğümüz zaman kendimizi tanıma yolunda atılan her adım inanılmaz değerli. Hayatta dertlerin olmadığı bir senaryo yok. Ama yaşadıklarımızdan ders alıp, kendimize neyin iyi neyin kötü geldiğini, neleri kontrol edemeyeceğimizi keşfettiğimiz zaman hayat çok daha keyifli geçiyor. Unutmayalım ki Bir şeyler ne kadar kötü giderse gitsin iyi günler de gelecektir. Güzel günler yaşayacağımızı ummak ve hayatta karşımıza çıkan gülümsemeleri, neşeleri kabul etmek hayatta ihtiyacımız olan şeydir.

Başka bir yazımda görüşmek üzere güzel insan, kendine iyi davran çünkü Sen iyi, mutlu, sağlıklı ve birde başarılıysan hayatın her açıdan kolaylaşır ve mutluluğun artar. Sevgiyle kal, sağlıcakla kal hoşça kal...