İnsanlar balık misalidir. Balık sudan çıkınca, insan da insanlıktan çıkınca ölürler.  Bir insanın hayatından değerli bir şeyi yoksa o insanın hayatının da değeri yoktur.

Neden “insan” diye başladım? Çünkü insanlarda dayanılmaz derecede bir bencillik gördüğümdendir. Bencil insan kendisinden başkasını görmez.

Bazı kişiler «insan her şeyin ölçüsüdür» diyorlar! İnsan, yaratılan en iyi bir sanattır ama aklı, aşılmaz duvarlarla örülüdür. Bir şeyler yapıyorsa aklının sınırları dâhilindedir. Bir insana söz anlatmak yerine, galiba dili tutmak daha iyi!

Zira bir insanı anlayabilmek, koskoca bir kitabı anlamaktan zormuş meğer… Hele bazı insanlar her nedense başkalarını üzünce seviniyorlar, ne hikmetse?

İnsan bir sahilden diğerine ulaşınca, artık kayığı sırtında taşır mı? Akıl denen bir şey var. İnsanların çoğu genel yargıda, gerçeklerden çok görünüşe göre karar veriyorlar. Oysa Allah bütün insanlara göz vermiştir, fakat çok azına gerçeği bulup çıkarmak kısmet oluyor. 

Anlıyorum ki; birbirimize köprü kuracağımız yerde, aramıza duvar örüyoruz ve bu yüzden de hep yalnız kalıyoruz. O zaman çözüm ne? Çözümü çok basit… Karşında birisi konuşurken yüzüne bak! Yüzüne bak ki, insan yerine konulduğunu anlasın!

O anda meşguliyetin varsa, bunu nazik bir şekilde dile getir. Aletlerin, aleti olma! Senin bir kişiliğin var. Onu, başkalarını taklit ederek bozma! Öfkelenip de ortalığı tozu dumana katma! O zaman bırak karşındakini, kendini bile göremezsin.

Çiçero diyor ki: “İnsanın, bir şeye üzülünce saçını başını yolması kadar saçma bir şey yoktur çünkü kellik üzüntüyü gidermez. “

O halde bırakın saçlarınız yerinde kalsın. Ölenle, olana çare varsa koş peşinden…  Nasıl olsa bütün mezarlıklar, dünyada işleri yarım kalmış insanlarla doludur.

İnsanların gözünde kahraman mı olmak istiyorsun? O zaman dinle! İnsan zekânın karşısında saygıyla eğilir, ama iyi davranış ve şefkatin önünde diz çöker. Meğer ne kadar da kolaymış bu kahramanlık… Şefkat ve iyi davranış hepsi bu kadar…

Selam ve muhabbetle…