Malumunuz üzere yetmişli yılların en önemli sosyal projelerinden olan Köykent Projesi ve Tarım Kentleri Projesi, Türk köylüsü için seksenli yıllara kadar büyük bir umut olmuştur. O dönemlerde birlikte koalisyon ortaklığı yapan rahmetli Bülent Ecevit’in Köykent projesi ile yine rahmetli Alparslan Türkeş’in Tarım Kentleri Projesi o dönem belli ölçüde uygulanmış, fakat sağlıklı bir sonuç alınamamıştır.

Köykent, Türkiye Cumhuriyeti'nin Köy Enstitüleri Projesi'nden sonraki en kapsamlı kırsal kalkınma projesinin adıdır. Cumhuriyet Halk Partisi'nin 1969 yılı seçim bildirgesinde yer almış, daha sonra da bu dönemde kurulan Köy İşleri Bakanlığı tarafından benimsenerek geliştirilmiştir.  Köykentler ile köylünün kalkınması ve kırsal alanların sanayileşmesi için zorunlu olan altyapı ve hizmetlerin köylülere daha kısa sürede ve daha düşük maliyetle sunulabilmesi; böylece, tarımsal sanayileşmenin altyapısının da hazırlanması amaçlanmıştır.

Ancak Özal dönemi ile beraber serbest piyasa politikaları her köye elektrik, haberleşme, ulaşım araçları temin ederek ihtiyaçların büyük bir çoğunluğunu gidermiş, köylerde yaşantı problemleri çözümlenmişti aslında. Ayrıca TV ve haberleşmenin yaygınlaşması ile beraber şehrin cazibesi ve gizemliliği köyden kente çılgınca bir göç süreci yaşatmıştır. Göçler sonrası maalesef köylerde yaşlı nüfus kalmış, köyde yaşama moral ve motivasyonunu köylümüz kaybetmiştir. Her iki siyasi görüşün politikası olan köy gerçeğine vurgunun bu manada önemi de yitirilmiş oldu.

Seksenli yıllarda köylünün moral ve motivasyonu kaybolmuş olsa dahi, hala %80 civarında vatandaş köyde/taşrada yaşamaya devam ediyordu. İki binli yıllarda ortaya çıkan bilişim teknolojileri ve sosyal medya ile köyler iyiden iyiye boşalmış ve vatandaşların %80’i şehirlerde yaşamaya başlamıştır. Son yıllarda istatistikî veriler gösteriyor ki, yetmişli yıllarda başlayan köylerden şehirlere göç artık durağan duruma geçmiştir. Zaten köylerde hayat durma noktasına gelmiştir.

O halde zamanında başlanılıp çeşitli etkenlerden dolayı bırakılan Köykent ve Tarım Kentleri Projeleri için artık yeni bir sayfa açılmalı ve adına belki Neo- Köykent diyebileceğimiz, içerisinde alıveriş merkezleri, spor kompleksleri, bankamatikler, oteller yapılmalıdır. Köy meydanına kurulacak bir Wifi internet ağı ile tüm köyde internet erişimi sağlanmalıdır.  Her yörenin bitki çeşitliliğine uygun fabrikalar ve atölyeler kurulmalıdır; örneğin Akdeniz bölgesindeki köylerde salça ve meyve suyu fabrikaları kurulmalıdır. Hayvancılıkta arî ırklar tercih edilmeli ve az çalışma ile yüksek verimlilik sağlanmalıdır.

Sonuç olarak; ulaşım, bilişim, alışveriş, tarım ve hayvancılıkta şartları oldukça iyileşmiş, daha az trafik, daha az stres ve daha sağlıklı bir yaşam oluşturmuş köyler/taşralar, yeniden cazibe merkezi olacaktır.