Yeni sezonun ilk maçında Eskişehir deplasmanında birbirinden çok farklı iki Konyaspor izleyince şoka girdik.

Hiç kimse ilk maçlar sürprizli olur filan demesin. Maça çok iyi başlayan rakibini bile şaşırtan nefis bir golle öne geçen, ardından arka arkaya dört net gol pozisyonu bulan bir Torku Konyaspor’u izlerken zevkten dört köşe oluyorduk.

Konyaspor top yaptıkça, Eskişehirsporlu oyuncuların ayakları birbirine dolaşıyor, bırakın koşup mücadele etmeyi çimde yürümeyi bile beceremiyorlardı.

Biraz akıllı biraz da ciddi olsak ilk yarıyı 3-0 önde tamamlayacaktık.

İkinci yarı başlarken biz gözümüzün önünde farklı fantaziler kuruyorduk. Dakikalar ilerledikçe bir şeyler ters gitmeye başladı.

Sanki o klasik Türk filmlerinin kötü karakter oyuncusu Nuri Alço, Konyaspor soyunma odasına girmiş başta Mesut Bakkal olmak üzere bizim takımı meşhur hapı ile gazozlamıştı.

Sahanın yerinde topa basan, çok iyi alan savunması yapan, yardımlaşan hatta bir topa üç kişi ile saldıran Konyaspor gitmiş lay lay lom havasında bir takım oluvermiştik.

İlk yarıda takımı maestro gibi yöneten Hleb ikili mücadele yediği dirsekten sonra toptan kaçar olmuştu. Zaten baskıyı ve sertliği hiç sevmeyen bu oyuncunun o sert darbeden sonra oyunda kalması da anlamsızdı. Hleb demişken Hasan Kabze ve Djalma olmayınca takımımızın hücum gücü de yok gibiydi. Torje ve Marica zaman zaman öylesine bencil hareketler yaptılar ki bunlar bu oyuncuların klasına hiç yakışmadı.

Oyuna çok iyi başlayan golümüzün pasını veren Ömer Ali son 60 dakikada yok oyuncuların başında idi. İkinci yarıda Konyaspor’da iyi yoktu ama defansın bu kadar dökülmesi bize hep gazozdaki hapın etkisini hatırlatıyordu(!)

Rakip lige o kadar hazırlıksızdı ki biz elimizde verdiğimiz bu maçta adeta cansuyu olduk.

Oysa ilk kırk beş dakikada başta yorumumuz olmak üzere spor sayfamızın manşetine atacağımız zafer narasına kendimizi nasılda hazırlamıştık.

Ligin ilk maçı. Deplasman. Ama bunlar bu kötü yenilginin asla mazereti olmamalı deriz.