Üşüyorum devlet baba, buz kesmek üzereyim…

Neredesin?

Fakat soğumaz ruhum bilesin, sadece bedenimi hissedemeyecek kadar buz keserim…

Meğersem ne zormuş bir başına mücadele etmek, hele ki kadınsanız kimse acımaz, gözünüzün yaşına bakmaz vurur da vurur…

Cinsiyetçiliğe girmeyeceğim yoksa susmam, kimse susturamaz beni çünkü bilirim bir kadının susturulması nasıl bir duygudur, bütün kadınların acısını kendi acılarım da dahil olmak üzere Allah’ın adaletine havale ettim.

Bilirim ki yeryüzünün adaleti yok, zalim her yerde zalim, asla vazgeçmeyecek…

Peki sen neredesin devlet baba nerede? Şefkatli kollarına ihtiyacım var bu ara…

Üşüyorum, gel sarıl bana…

*****

Bu yazımda gündemden uzak olmak istedim, daha doğrusu gündeme olan bu ilgimin ana teması duygularım üzerine biraz konuşalım istedim…

Genelde yazılarımda terör ve güvenlik üzerine yazıyorum, tabi ki vatan ve devlet sevgisiyle harmanlayarak sizlerin huzurunuza sunuyorum, umarım faydalı olabiliyorumdur zira bundan tek bir çıkarım yok.

Çoğumuzun hayatla mücadelesi başka başkadır, kimimiz layıkıyla yaşıyordur hayatı kimimiz de rezil bir şekilde; fakat ne olursa olsun iyi kötü her şeye dayanma sebebimiz sabırdır…

Sabredeni devlet yeri gelir bağrına basar yeri gelir omzunda gezdirir. Fakat sabrederken ömrümüzden ömür gider, iliklerimize dek yoruluruz, suskun oluruz…

İzleriz, sadece uzaktan olup biteni izleriz, içimize kapanırız, tek bir kapıyı dahi çalasımız gelmez.

Sabredenlerin kaderi budur çünkü…

*****

Kimi zaman bazı şeylere akıl erdiremeyiz, sabretmek yetmez.

Özellikle devletin içindeki kişiliklere. Devletin içinde öyle insanlar vardır ki şımarıklar ordusuyla önüne gelene geçene saldırıp durur ve yine bu devletin içinde öyle insanlar vardır ki yastığı mezar taşı, yorganı kanıdır…

Hangisi devletin öz evladıdır peki? Eee uzaktan ikisine de bakınca aralarında bir fark göremeyiz fakat biraz derinlere indiğimizde aradaki farkı belli bariz görürüz.

Sonra “Neden”li sorularımız başlar. Devlet neden bu şımarıklar yüzünden rezil edilir deriz, devlet neden bu şımarıklar yüzünden yıpratılır deriz, devlet neden bu şımarıklar yüzünden birçok evladını toprağın altına gömmek zorunda kaldı deriz…

Kısacası deriz de deriz…

*****

Ben bu soruların içinde boğulurken öyle bir üşüyorum ki anlatamam, ha sanmasınlar ki bu üşümenin sonunda soğurum, ruhum yaşamaktan vazgeçer.

Asla! Avuç içlerimden saçımın teline kadar buz kessem de bu sevdayı yaşamaktan asla vazgeçmem…

Kendi kendime konuşur dururum öylece, beni ısıtabilecek tek şey devlet babanın şefkatli kollarıdır.

Eğer kızını unutmadıysa mutlaka çıkar gelir devlet baba; onu pamuklara sarar, yaralarını iyileştirir, saçını öper koklar ve kollarında kızının uçmağa varışına müsaade eder…

Yoksa kızı ona dargın bir şekilde göçüp gidecektir avşar ellerinden…

Bilesin…