Konya şanına yakışanı yaptı

Yaş 55.

Meslekte 41. yıl.

Bire bir yaşadığım 12 Eylül darbesinin ardından önceki gece yaşadıklarımız ile millet olarak, ülke olarak yine bir büyük felaketin eşiğinden döndük.

Cenab-ı Allah’ım bu milleti çok seviyor.

Sevdiği için de koruyor.

Askerler köprü girişini kapattı diye sosyal medyada ilk gördüğüm paylaşımda “Bir canlı bomba” aklıma gelmişti.

Nereden bilebilirdim ki bunun bir hainlik fişeği olabileceğini.

Türkiye’nin her yerinde olduğu gibi Konya’da da bizler her geçen dakika daha büyük bir şok yaşıyorduk.

Duyduklarımıza, gördüğümüz fotoğraf karelerine inanmak mümkün değildi.

Hangi çağda idik?

Hani demokrasiye inanıyorduk?

Burası Afrika mı yoksa Latin Amerika kıtası mı?

.......

Ve dakika başı yaşanan gelişmeler ile her an bir yaşımıza daha giriyorduk.

Gece yarısı okunmaya başlayan ezanlar ile tüylerimiz diken diken olurken çoluk çocuk hısım akraba, konu komşu, şehir ve ülke olarak bir yeni başlangıca doğru sanki yelken açıyorduk.

Gün doğduğu zaman artık o kara bulutlar da dağılmaya başlamıştı.

Gazeteye geldiğimiz zaman PUSULA’nın en yaşlısı bir de 12 Eylül’ü yaşamış tecrübeli büyükleri olurken çocuklar tek tek teşekkür ediyorlardı.

Neden mi?

Çünkü hepsi o acı andan itibaren bir yandan habercilik yapmaya çalışırken bir yandan da “abi gıda alanları görüyoruz, biz de alalım mı?”, “abi sen bilirsin, tv’lerde sokağa çıkma yasağı bildirileri okunuyor, gazeteye ne olacak?” gibi her türlü soruya tek bir cümle ile “Sakin olun şimdi iyi çalışın ve dua edin inşallah yarın her şey çok iyi olacak” demiştik.

Evet, saatler ilerledikçe artık her şey çok daha net ve berrak görünüyordu.

Sanki gece sadece bir korku filmi izlemiştik.

Hainler tarih boyunca olduğu gibi yine kaybetmişlerdi.

Hak yerini buluyordu.

Cenab-ı Allah’ın adaleti tecelli ediyordu.

Yine dua ordusu kazanıyordu.

Tamam biz yereliz, İstanbul’dan, Ankara’dan, Edirne’den, Malatya’dan bihaberiz (!)

Hele hele biz ne anlarız ki Ankara Akıncılar Üssü’nden kalkan jetler 3-5 sortiyi nasıl yapabilirlerdi ki?

Uçan uçuyordu, havadan bombalıyordu da bunların yer ekibi ne yapıyordu?

Ya da nasıl yapıyordu?

Yerdeki uçağa bombayı nasıl yüklüyordu?

Amannnn biz ne anlarız ki değil mi?

Biz sadece şu şehri de bu şehrin insanını da tanıdığımıza inanıyoruz.

Bu şehir, bu şehrin güzel insanları geceden sabaha, sabahtan ikindiye yine güzel bir imtihan vermiştik.

Hazreti Mevlana’nın önünde, valilik meydanında ana kavşaklarda ve her yerde.

Şehrin Devlet adına 1 numarası Yakup Canbolat, yerelin 1 numarası Tahir Akyürek, siyasiler, oda başkanları, iş adamları, işsizler, gençler, yaşlılar, erkekler, kadınlar, engelli insanlarımız, görevli görevli olmayan güvenlik güçlerinin temiz insanları tek kelime ile Konya inandığı yolda tek yumruk, tek bilek, tek yürek olmuştu.

...........

Tüm bunlar bir film şeridi gibi gözümüzün önünden akıp geçerken yine o acı ve kanlı 12 Eylül sabahı aklıma geliyordu.

Tank sesleri.

Her köşe başında duran askeri cemseler.

Elleri tetikte ve sadece köpeğin, kedinin dolaştığı sokak başlarında bekleyen askerler.

Daha sonda bizim gibi çalışmak zorunda olanlara verilen sokağa çıkma belgeleri.

Elimizdeki izin belgelerinin sık sık önümüze geçen askerler tarafından kontrol edilmesi.

Günlerce geceler boyu sadece askeri araçların motor sesleri.

Tabii bir de bu 12 Eylül öncesinin kanlı günleri.

*****

Ve yeniden dönüyoruz önceki geceye ve düne.

Şimdi yaşadıklarımız 180 derece farklı idi.