Çoğunlukla çok aceleci ve sabırsız bir toplumuz. Hâlbuki acelecilik ve sabırsızlık başarısızlığın hatta felaketlerin hazırlayıcısıdır.

Özellikle yemek yerken, konuşurken, araba kullanırken, severken ve hatta döverken bile aceleciyiz.

Hele de kavgalarımızda, konuşmalarımızda, çalışmalarımızda, alışlarımızda ve satışlarımızda niye bağırırız, bilen var mı? Bir yorum

Siz hiçbir sarrafın bağırdığını duydunuz mu? Cevap: Hayır!

Kıymetli malı olanlar bağırmaz.
Domatesçi, biberci bağırır da kuyumcu bağırmaz.
Eskici bağırır ama antikacı bağırmaz.
Zira insan bağırırken düşünemez.

Düşünemeyenler ise hep kavga içindedir.
Popçular, folkçular boğazlarını patlatana kadar bağırıp duruyor.
Ama Dede Efendi'yi okuyanlar bağırmıyor.

Itri’yi dinleyenler bağırmıyor, huşu içinde dinliyor veya eşlik ediyor.

Bu bir hazım işidir. Bağıran insan henüz insanlığını hazmedememiştir ancak bazı insanlar da bağıranlardan hoşlanıyor.

Miting meydanlarında bağırmayan politikacıya pasif görüyor. Onlara göre siyasetçi bangır bangır bağırmalı, gümbür gümbür de gelmeli. 

Türk insanının şiarıdır galiba bağırmak, öyle ki bu durum fıkralarımıza bile yansımış.

Temel ambulans şoförü olmuş,

Bir gün bir otobüs kazası haberi alırlar ve hemen olay yerine gider.

Gittiklerinde manzara çok kötü, her tarafta yaralılar ve ölüler var.

Feryadı figanlar göğü inletiyor

Fakat adamcağızın biri hepsinden daha fazla bağırıyor, inliyor.

Temel de adamın yanına gidiyor ve bakıyor adamın iki bacağı kırılmış.

Basıyor fırçayı,

-Ula uşagum, ayuptur bu senin yaptiğın. Şunun şurasında iki bacağın kirılmış sadece. Bak orada insanlar ölmüş, hiç ses ediyler mi?

Fıkrada da olsa Temel bile istemiyor bağırmayı.

Ne olursunuz evde, okulda, işte, düşte; sosyal alanlarda bağırmayalım.

Hele de çocuklara, geleceğimize, eşimize, aşiyanımıza bağırmayalım.

Bir görüşe göre “parası olanların daha çok bağırdığı” söylenir

Öyle ise “İnsanın kazandığı paradan değil, paranın kazandığı insandan korkulur”

Sağlık, selamet, mutluluk ve muhabbetle; kalın sağlıcakla.