Arkadaşlar bulunmaz mücevherlerdir. Bizi üzerler, cesaretlendirirler ve zaman zaman avuturlar. Kalplerini bize açarlar. Arkadaşlarına, onları sevdiğini göster. Arkadaşlık mesajını herkese gönder, cevap alırsan bütün hayatın için bir dostun bulunduğunu anlarsın.

Her anını değerlendir, her dakikanı çok özel biriyle paylaş. Zamanına ortak edebileceğin kadar özel biriyle… Unutma ki, saatler hiç kimse için durmaz, ölenlerin dışında... Geçmiş zaman tarihtir. Gelecek zaman sırlar, meçhullerle dolu. Sadece şu an bizlere verilen vakit, gerçek bir armağandır.

Onlara ne kadar çok ihtiyacın olduğunu ve senin için ne kadar önemli olduklarını dikkatle denediğimizde görürüz. Hoş! Denendiğini anlayan, dost olmaz da… Yine de kiminle arkadaşlık kurduğumuza dikkat etmeliyiz. Bulduğumuzda da kıymetini bilelim!

Sevgi de bu değil midir? Bütün âşıkların gözünde, sevdikleri, ‘en’ güzel ve yegâne güzeldir. Bütün güzellikler onundur. Hiçbir âşık, sevdiğinde hata bulamaz, hata aramaz. Elinden gelse her şeyini ona verir. Uğruna şiirler yazar. Ay onun yüzü, güneş onun saçlarıdır artık…

Bütün şarkılar onu söyler. Size her şey onu hatırlatır. Bulutlar yağmur olur, onun ayrılığına ağlar!

Hiçbir şey yoktur ki ondan bahsetmesin, onu hatırlatmasın. Çünkü aşkın gözü kördür. Sadece onu görür ancak. Böylesi bir sevgilidir sevdikleri.

Hem, âşıklar, haksız da değildirler; sevgi müfrittir. Sevgiler abartılıdır. Sevdiğini sonsuzuna sever insan. Başka türlü sevemez. Sevgilinin güzelliğini zamanın başlangıç ve sonuna yayar, öylece sever. Sonsuzlaştırıp, ezelî ve ebedî sayar, öyle sever insan.                                                                                                                                                                                          

Böylesi bir duygudur aşk. Tekelcidir. Şefkat kadar şefkatli değildir çünkü. Alabildiğine bencildir. İnsan sevdiğini sevdi mi ebedi olsun ister! Sonunu düşünmeksizin. Sonsuzmuşçasına. Sevdiğinin hiçbir zaman ulaşamayacağı bir paha biçer, öylece sever insan. Ve âşık sadece sevdiğini görür.                                                                                                                          

Aşkın, adresi yoktur. Duyguların doğru yerde kullanılmaları için tüm sevgileri, Bir Olana, özellikleri sevginin ve aşkın resmettiği tabloya uyana vermeli insan. Ancak o zaman, inhisarcı olan aşk başka güzelleri incitmemiş olur. Ve yine ancak o zaman, sonsuz olana ve kusursuz olana âşık olabilen duygular, yanlış adreslerde gezinmemiş olur.

Eğer gerçekten duyguların yanlış adreslerde örselenmesi istenmiyorsa, hangi duygunun nerede kullanılacağını iyi bilmek gerekiyor. Aşk, solmayan güneşi resmeder; güneşçiklere benzeyen aynaları değil. Güneşi bulan, bütün aynaları bulmuş olur.

Mecnun’u aşk derecesinde kendisine bağlayan sonsuzluklara sahip değildir. Üstelik Leyla aşkın penceresinde çekici bir endama da sahip değildir. Sevginin resmettiği sevgili, sevginin yöneltildiği sevgiliden farklıdır. O’ndan başka hiçbir sevgili aşkın fiyatına değmez. Unutmayalım ki, ağzında bal olan arının, kuyruğunda da iğnesi vardır.

Selam ve muhabbetle…