Bayram dediğin, kimi zaman şeker tadında, kimi zaman içe işleyen bir hüzünle gelir. Hepimizin bayramlara dair anıları vardır; bazıları kahkahalarla süslenmiş, bazıları ise yüreğimizde ince bir sızı bırakmış...
Kimimizin babası yok artık bayram sabahlarında şefkatle elini uzatan, kimimizin annesi o mis kokulu baklavaları açan elleriyle mutfakta bekleyen. Kimi en yakın dostunu yitirmiş, kimi bir evladı toprağa vermiş, kimi de can yoldaşını, hayat arkadaşını... Bayramlar, işte o gidenlerin ardından en çok hüzün taşıyan zamanlardır.
Düşünsene, eskiden sabahın erken saatlerinde kalkıp babanın ya da dedeninin elini öperdin, harçlığını alırdın. Belki annenin açtığı sıcacık börekleri yerdin, belki de büyüklerin nasihatlerini dinlerdin. Şimdi o sofrada bir eksiklik var. O eski neşenin yerine, içi hafif burkan bir sessizlik çöreklenmiş sanki.
Kimi bayram sabahına mezarlık ziyaretleriyle başlar, kimi telefon rehberinde hâlâ kayıtlı ama bir daha hiç açılmayacak numaralara dalar. Trafik kazasında, asker ocağında, hastane odasında, bazen aniden, bazen de göz göre göre kaybedilen sevdiklerin boşluğu daha bir ağır hissedilir bayram vakitlerinde. Çünkü bayram dediğin, sevdiklerinle güzel, yokluklarıyla ise hüzünlüdür.
Ama yine de bayramlar hatırlamak içindir... Kalanlarla birbirimize daha sıkı sarılmak, gidenleri dualarla anmak içindir. Zaman, kayıpları geri getirmez belki ama onların bıraktığı sevgiyi, anıları yüreğimizde taşımamıza engel de olamaz. İşte bu yüzden, buruk da olsa bayram, yine de paylaşmaya, hatırlamaya, yaşatmaya değer...
Bu bayram, yanınızda olanlara sıkıca sarılın, olmayanları güzel anılarla yaşatın. Çünkü bayram dediğin, biraz hüzün, biraz neşe; ama en çok da hatırlamaktır...
Hepinizin ‘Ramazan Bayramı’ mübarek olsun. Rabbim sevdiklerimizle nice bayramlara ulaşmayı bizlere nasip etsin.