Günümüzde, insan ilişkileri karmaşık bir hal almış durumda. Peki, bizler bu ilişkilerde neye öncelik veriyoruz? Nefsimizin arzularına mı, yoksa sevgi ve dostluğa mı? Bu soruyu kendimize sık sık sormalıyız. Çünkü verdiğimiz cevap, arkadaşlıklarımızın kalitesini doğrudan etkileyen bir seçim olacaktır.

Nefis: Geçici Tatminin Peşinde

Nefis, insanın içindeki bencil ve istekli yanıdır. Bu yan, sürekli olarak daha fazla şeye sahip olma, daha çok beğenilme ve daha üstün olma arzusuyla bizi dürter. Nefis, ilişkilerde de kendini gösterir. Nefisimize göre kurulan ilişkiler genellikle çıkarlara dayalı, geçici ve yüzeyseldir. Bu tür ilişkilerde, karşımızdaki insanı kendi çıkarlarımız doğrultusunda kullanırız ve onunla sadece kendimiz mutlu olduğumuz sürece vakit geçiririz. Samimi olmaz, küçük görür sınıflandırırız. Bu durumda gösterdiğimiz değer karşılık bir hâl alır ve sebepler ortaya çıkar.

Kalıcı Bağların Temeli

Sevgi ve dostluk ise, nefsin tam zıttı duygulardır. Sevgi, karşımızdaki insanı olduğu gibi kabul etmek, onun mutluluğunu kendi mutluluğumuz gibi görmek demektir. Dostluk ise, karşılıklı güven, saygı ve destek üzerine kurulu, samimi bir bağdır. Sevgi ve dostluk temelinde kurulan ilişkiler, daha derin, daha anlamlı ve daha kalıcıdır. Bu tür ilişkilerde, karşımızdaki insanın mutluluğu bizim için de önemlidir ve onunla birlikte büyüme ve gelişme fırsatı buluruz.

Elbette, insanın doğasında nefis olduğu için tamamen ondan arınmak mümkün değildir. Ancak, nefsin bizi yönetmesine izin vermek yerine, onu sevgi ve dostluk duygularıyla dengeleyebiliriz. İlişkilerimizde, karşımızdaki insanın ne hissettiğini anlamaya çalışmalı, onun ihtiyaçlarına duyarlı olmalı ve ona destek olmalıyız. Kendi çıkarlarımız yerine, ortak mutluluğu hedeflemeliyiz.