Şu dünyada kendi başına bir iş becerebilen var mı? Yok! Çünkü her şey için bir aracı şart! Marketten süt alırken bile kasiyer lazım, doktora gidince sekreterden randevu almak gerek, devletle işin olsa memur kapısından geçmeden çözüm yok. Hadi bunlar neyse de, dua ederken bile aracı koymak da neyin nesi?

Adam, Allah’a el açacak, ama doğrudan değil tabii! Önce bir türbeye gidip, oradaki zata "Sen söyle de Allah duysun" diyor. Öbürü, "Benim duam eksik kalır, en iyisi bir hocaya okutayım" diye düşünüyor. Bir başkası, "Benimkini filanca hacıya götürün, onun duası daha makbul" diye sipariş veriyor. Sanki dilekçeyle belediyeden imar izni alıyoruz!

Öyle bir hale gelmişiz ki, doğrudan Allah’a yönelmek lüks olmuş! Torpil yapacak bir evliya, araya girecek bir şeyh, duayı iletecek bir hoca yoksa işimiz yaş! Halbuki Kur’an-ı Kerim’de Allah(c.c) bizlere "Bana dua edin, size icabet edeyim" diyor. Ama yok, biz aracı olmadan nefes bile alamayız!

Ne yazık ki bu sadece dua meselesiyle sınırlı değil. Mülakatta başarılı olmak için dayı, sınav geçmek için hoca, ihaleyi almak için tanıdık, devlet dairesinde iş bitirmek için aracı! Kendimiz bir şey yapamayız, çünkü biz "Aracı Olmadan Yapamayanlar Cemiyeti"nin onursal üyeleriyiz!

Ama ne diyelim, aracılar da olmasa halimiz harap. Allah muhafaza, kendi başımıza dua etmeye falan kalkarsak, ya eksik olursa? Ya kabul edilmezse? Aman, en iyisi yine birilerini devreye sokalım! Böylece hem vicdanımız rahat olur, hem de "Bak gördün mü, boşuna gitmemişiz o türbeye" diye kendimizi kandırırız!

Ne diyelim? Yazık bize!