Çanakkale… Bir asır evvel bir milletin varoluş destanını yazdığı toprak. Şehit kanlarıyla sulanmış, vatan aşkının mermiye kafa tuttuğu yer. 18 Mart, sadece bir zaferin değil, aynı zamanda bir ruhun, bir duruşun adı. Bugün bu tarihi anarken aklıma bir şey takılıyor: Kahraman dediğimiz insanları nasıl ve kim belirliyor?

O gün cephede, bağımsızlık ve vatan için canını veren Mehmed’i kahraman bildik. Seyit Onbaşı’nın sırtladığı mermide bir milletin onurunu gördük. Mustafa Kemal’in “Ben size taarruzu değil, ölmeyi emrediyorum” sözleriyle yazdığı kaderi saygıyla andık. Çünkü kahramanlık, hak edilir. Terle, kanla, fedakârlıkla, milletin gönlünde yer bulur.

Ama bugün bir garip akıl tutulmasıyla karşı karşıyayız. Birileri, milletin canına kasteden, çocuk yaşlı demeden ölüm saçan teröristleri, hainleri, sinsi planlarıyla devleti bölmeye çalışanları kahraman gibi sunmaya kalkıyor. Sanatla, edebiyatla, dizilerle, hatta bazen resmî ifadelerle isimlerini temize çıkarmaya uğraşıyorlar. Öyle ki, sanki tarihin bir yerinde onlara da bir kahramanlık payesi verilmiş gibi!

Hâlbuki Çanakkale’de kahramanlık, vatan için ölmekti; bugün ise vatanı satmaya çalışanların, bölücülük peşinde koşanların isimlerini cilalamak moda olmuş. Unutulmaması gereken bir şey var: Kahramanlık, kirli ellerin parlatmasıyla kazanılmaz. O, milletin vicdanında, tarih sayfalarında kendiliğinden doğar.

Bugün 18 Mart’ı anarken, o gün toprağa düşenleri bir kez daha rahmetle yâd edelim. Ama asıl mesele, kahramanlık kavramını kirletmeye çalışanlara karşı dimdik durmak. Tarih, kimlerin kahraman, kimlerin hain olduğunu eninde sonunda yazar. O yüzden bırakın, kahramanları millet belirlesin; hainler ise hak ettikleri yerde anılsın.

Çanakkale ruhu, sahte kahramanları değil, gerçek vatan evlatlarını bilir!