Sadık yarimiz kara toprak

İnsanoğlunun başına her an her şey gelebiliyor. Başımıza gelen musibetlerin hepsini bir ders kabul edip hisse almak gerekiyor.

Bu musibetler bazen bizi evimizden, ocağımızdan, yuvamızdan ediyor…

Allah devletimize zeval vermesin. Milletimize de bir daha böyle acı dersler ile imtihan olmayı nasip etmesin. Hakikaten zor kelimesinin anlam itibariyle içini dolduramayacağı büyüklükte bir dert ile dertlenmiş bulunuyoruz.

Başkasının derdiyle dertleniyorsak, bununla da gurur duyuyoruz. Başkasının dertleriyle dertlenmeyenlere de en azından kalben buğz ediyoruz.

Derdimiz ne kadar büyük olsa da sığınacağımız tek adres belli, yüce yaratan.

Allah, kuluna altından kalkamayacağı yük yüklemezmiş. Demek ki biz bu enkazı da kaldırabilecek güce ve dirayete sahibiz.

Bazen de dayanamayız yaşadıklarımıza. Alıp başımızı gideriz. O an gitmek gerekir. Başka diyarlara göç etmek, hicret etmek iyi gelecektir. En azından gözümüz görmesin isteriz. Yıkıntıları görmeyelim de en hayatımızı normale daha hızlı döndürelim diye düşünürüz.

Ama insan ocağını, yurdunu, otağını terk edebilir mi?

Tarlasını, toprağını, hayatını bırakabilir mi?

Sadık yâri olan toprağı onu çekecektir. Ve illa ki bir gün ait olduğu yere geri dönecektir.

Duyguları anlatacak en güzel tercüman Aşık Veysel Şatıroğlu’nun şiiri belki de.

Buyurunuz;

Dost dost diye nicesine sarıldım

Benim sâdık yârim kara topraktır

Beyhude dolandım boşa yoruldum

Benim sâdık yârim kara topraktır

Nice güzellere bağlandım kaldım

Ne bir vefa gördüm ne fayda buldum

Her türlü isteğim topraktan aldım