Bir gün köyden Kütahya’ya giderken otobüste annemin arkadaşı ile karşılaşmıştım. Meryem Yenge geçen yıl trafik kazası geçirmişti eşi ile beraber. Eşine bir şey olmazken Meryem Yenge’nin vücudunun çeşitli yerlerinde kırıklar meydana gelmiş ve defalarca ameliyat olmuştu. Şu an biraz daha iyi. Sağ eli sakat kalmış bastonla yürümeye çalışıyor. Bana bir söz söyledi bütün hücrelerim yer değiştirdi resmen. “Kızım Ümmühan’ım, bu hayatta her şey başına gelebilir ama sana destek olan insanlar olmalı yoksa bu hayat tek başına bir işe yaramıyor. Benim arkadaşlarım eşim dostum vardı iyi iken herkes yanımda idi ben kaza geçirince kimse yüzüme bakmaz oldu. İyi dost, iyi arkadaş ve en önemlisi hayırlı eş nasip etsin Rabbim sana kızım” dedi.  Bu sözleri beni yaktı, bitirdi.

Sevmek bu muydu?

Ömrüm dediğin ömrünü verdiğin insan iyi gününde yanında olup, kötü gününde ilgilenmemeli mi idi? Arkadaş, kardeş bildiklerin senin yüzüne bakmayacaklar mı sırt mı çevireceklerdi? 50 yıl aynı yastığa baş koyduğun insandan bunları mı görecektin?

Öldürmeyen Allah öldürmüyor. Her şey bir imtihan. Bizim bu imtihanlara sabredip imtihanı geçmemiz lazım. Herkes iyi gün dostu mu?

Mevlana’nın bir sözü aklıma geliyor diyor ki? Mevlana’ya sormuşlar “sevgili” nasıl olmalı diye. Sevilecek biri olmadığı zamanlarda bile seni sevmeli sarılacak biri olmadığı zamanlarda bile sana sarılmalı dayanılmaz olduğun zamanlarda bile sana dayanmalı. Ne güzel söylemiş bu sözün hakkını verebilmek önemli. Demem o ki her ne olursa olsun rabbim hayırlı insanlarla karşılaştırsın. Biz bu dünyada kalıcı değiliz. Bugün Meryem Yenge’nin başına geldi yarın bizim başımıza gelmeyeceğini nerden bilebiliriz. Onun için insanlara yardım etmek, hoşgörülü yaklaşmak, onları kırmamak gerek. Velhasıl kelam sevmek ağızdan değil, kalpten söylenmeli. Sevmek kavramı o kadar basit bir kelime olamaz. Son olarak şu sözü söylemeliyim. Değer bilmemiz gerek bugün yanında olana sımsıkı sarılmazsan yarın kaybedince arkasından ağlamayacaksın.